Wyznaczanie dzieciom granic opanowaliśmy do perfekcji. Uważamy, że czynimy to dla ich dobra. W końcu rodzic jest dorosły, ma większe doświadczenie, przeżycia, które go ukształtowały, więc to on może decydować o tym, co powinno a czego nie powinno robić dziecko. Wydaje nam się, że jasne zasady gwarantują dziecku stabilność i pomagają mu się odnaleźć w otaczającej go rzeczywistości. Oczywiście przekroczenie wyznaczonych zasad zawsze wiąże się z konsekwencjami, które także mają na celu dobro dziecka. Czy to słuszna droga? Czy zasady w życiu dziecka są naprawdę niezbędne?
